...de onderste steen is daarmee nog steeds niet boven

Afgelopen week - geheel toevallig op de dag dat bekend werd dat voorheen Rutte 3 integraal door wil gaan als Rutte 4 - kwam het PWC-onderzoek naar het langgezochte Memo Palmen eindelijk naar buiten. Dat memo is enkele jaren oud en beschreef intern bij de Belastingdienst alles wat mis ging met de kinderopvangtoeslagen. Er werd niets mee gedaan, het memo opzettelijk weggemoffeld en het ongekende onrecht van een overheid die onschuldige burgers bedreigt en hun levens verwoest ging gewoon ongehinderd verder. Enfin, nu kwam dat memo naar buiten en het probleem is: het is een ontzettend beleidstechnisch verhaal, waarvan de symbolische waarde (de Rutte Doctrine voorkomt openheid, erkenning, zelfkritiek en foutherstel) groter is dan de inhoudelijke toevoeging aan het toeslagenschandaal.

MAAR. Er is uiteraard weer een MAAR, met de M van Mark. Uit tweets van eenmanstegenmacht Omtzigt maken we op dat het onderzoek niet volledig is, niet alle informatie is geopenbaard en ook de gevraagde concepten van het consultantsrapport (en wie zich daar nog inhoudelijk mee konden en mochten bemoeien) nog niet aan de Kamer zijn gestuurd. Terwijl dat wél had gemoeten. Dus is er een debatverzoek met meerderheid, en gaan we wéér een rondje Toeslagschelden in de Tweede Kamer binnenkort. Want de gifbeker voor de gedupeerden, die is nog lang niet leeg.

WAARSCHUWING: De overheid brengt ernstige schade toe

We hebben rapporten. En commissies. En debatten. Maar laten we vandaag, de dag voor Prinsjesdag, eens luisteren naar de slachtoffers. Vanavond (of nu al op de internets) om 20u25 is de documentaire 'Alleen tegen de Staat' te zien, waarin vijf slachtoffers aan het woord komen. Slachtoffer Kristie (bekend van tv) keek ook. En dit is wat ze zei. "Ik heb mijn tranen niet kunnen bedwingen. Ik voelde de pijn. Het is mij ook overkomen, gelukkig heb ik mijn kinderen bij me kunnen houden. En ik voelde jóúw woede. Ik voelde echt jouw woede. Kijk niet weg. Kijk echt niet weg. Want dat is zo pijnlijk. Zeggen van 'dat je niet moet zeuren', van 'oh daar heb je haar weer', of 'daar heb je hem weer'. We zijn nog niet klaar. En we stoppen ook niet te strijden tot het boek gesloten kan worden. Herken onze pijn, of niet, érken onze pijn." Zo. Meer beelden na de breek.